گردشگری در مفهوم پايداری در برگيرنده پردازش معنايی خاص خود است.در اين ميان زايش اين مفهوم در ادبيات گردشگری حاصل تلاش در دستيابی به توسعه پايدار در تمامی زمينه های توسعه می باشد.بخصوص بعد از اجلاس زمين در سال 1992در ريودوژانيرو که دولت ها را به سمت توسعه‌ای سوق داد که حداقل زيان ولطمه را برمحيط زيست وارد سازد ؛ توافقات حاصله در دستور کار جلسه 21(يعنی برنامه‌های مربوط به قرن بيست ويکم) قرار گرفت. اين دستور جلسه در واقع شامل مجموعه‌ای از طرح ها عملی مفصل بود که نقش هر کشور در رسيدن به توسعه پايدار بيان می نمود.از اين رو بر مبنای دستور جلسه 21، از سوی سازمان های بين المللی گردشگری در سطح جهان « دستور جلسه 21برای گردشگری » منتشر شد.که در آن نياز به رسميت شناختن نقش گردشگری را در فرايند توسعة مناسب گوشزد می کرد و ضرورت طرح عملی برای سازمان های گردشگری را در راستای به فعليت در آوردن اصول گردشگری پايدار را پيش می‌کشيد(لومسدن،375،1380).به دنبال اين روند اولين کنفرانس جهانی گردشگری پايدار در سال 1995 در مادريد برگزار شد. برخی از نکات مطرح شده در اين کنفرانس پيرامون گردشگری پايدار عبارت بودند از (کاظمی ،129،1380):
· توسعه گردشگری بايد براساس معيارهای پايداری باشد.بدين معنا که مسايل اکولوژيکی در بلند مدت ، مسايل اقتصادی وتعهدات لازم نسبت به جنبه های اجتماعی و اخلاقی بايد رعايت شود.
· ماهيت پايداری گردشگری مستلزم محيط های طبيعی ، فرهنگی وانسانی است.
· گردشگری بايد جنبه های فرهنگی ، ارزشی وعناصر سنتی جوامع محلی را مد نظر داشت باشد.
بطور‌کلی اين تلاش ها نشان ازآن دارد که گردشگری بتواند در پردازش توسعه پايدار راهکاری عملی را شکل دهد.از اين رو هدف اصلی در بسط معنايی گردشگری پايدار پيرامون ارائه روش های منطقی در بهره گيری از منابع طبيعی و انسانی و ممانعت از به کارگيری غير علمی اين منابع می باشد. توسعه پايدار گردشگری دارای دو جنبه حفاظت از محيط زيست ومنابع وميراث فرهنگی جوامع است. از اين روگردشگری پايدار بايد با سياست مشخص و مدونی به اجرا در آيد تا بتواند حرکت اميد بخشی را در توسعه همه جانبه فضاهای جغرافيايی تضمين کند(منصوری ،37،1381).گردشگری پايدار برای کارايی بالاتر در اين زمينه دارای اصولی می باشد که هماهنگ کننده اهداف و راهکارهای عملی می باشد.اصول گردشگری پايدار را می توان به شرح زير بيان نمود(لومسدن ،378،1380):
1. استفاده از ماهيت پايدارگونة منابع :حفظ و استفاده از منابع(طبيعی ، اجتماعی و فرهنگی)بسيار حائز اهميت است وبه معنای تجارت دراز مدت می باشد.
2. کاهش بيش از حد مصرف و اتلاف : که جلوی هزينه های بازسازی زيان های دراز مدت را گرفته وبه کيفيت گردشگری کمک می کند.
3. حفظ تنوع : حفظ و ارتقای تنوع طبيعی ، اجتماعی وفرهنگی برای پايداری دراز مدت گردشگری اهميت ويژه دارد وپايگاه انعطاف پذيری را برای گردشگری به وجود می آورد.
4. برنامه ريزی : بسط وتوسعه گردشگری که وارد يک چارچوب برنامه ريزی راهبردی محلی وملی شده وتاثيرات محيط زيست را مد نظر قرار می دهد ، پايايی دراز مدت گردشگری را افزايش می دهد.
5. حمايت از نظام اقتصاد محلی : گردشگری که تعداد زيادی از فعاليت های اقتصادی محلی را مورد حمايت وتحت پوشش خود قرار می دهد و ارزش ها و هزينه های محيط زيست را مد نظر قرار می دهد ، علاوه بر حمايت از اين نظام های اقتصادی جلوی انهدام محيط زيست را می گيرد.
6. مشارکت اجتماع های محلی : مشارکت کلی اجتماع های محلی در بخش گردشگری نه تنها به نفع خود آنها ومحيط است بلکه نوع تجربه گردشگری را بهبود می بخشد.
7. مشاوره با افراد ذی نفع وعامه مردم : مشاوره بين صنعت گردشگری و اجتماع ها ، سازمان ها و نهادهای محلی مهم است البته در صورتی که دوشادوش هم کار کنند واختلافات منافع را کنار بگذارند.
8. آموزش خدمه : آموزش خدمه که گردشگری پايدار را وارد روش های اشتغال می کند و در کنار آن استخدام خدمة محلی در تمامی مقاطع ، سبب بهبود کيفيت گردشگری می شود.
9. مسئوليت بازار يابی صنعت گردشگری : از آنجا که بازار يابی ، اطلاعات کاملی را در اختيار گردشگران قرار می دهد ، نه تنها سبب افزايش احترام نسبت به محيط فرهنگی ، اجتماعی وطبيعی نواحی ديدنی می شود ، بلکه رضايت مشتری را نيز افزايش می دهد.
10. انجام تحقيق : پژوهش در حال پيشرفت ونظارت برآن از طريق صنعت با استفاده از تجزيه وتحليل وجمع آوری موثر اطلاعات نه تنها ما را در حل وفصل مشکلات گردشگری ياری می کند بلکه مزايايی را برای مقاصد ، صنعت ومشتريان در بر خواهد داشت.
0 نظرات:
ارسال یک نظر