گردشگری به عنوان يك پديده جغرافيايي

بايد اذعان داشت كه مطالعات گردشگري سابقه چنداني در پژوهش هاي جغرافيايي نداشته و در اوايل قرن حاضر با گسترش گردشگری و تبديل به يك پديده انبوه كه منجر به دگرگوني‌هايي در محيط‌هاي طبيعي، فعاليت هاي اقتصادي و ساختارهاي فرهنگي، اجتماعي و سياسي شكل گرفته و رونق يافته است. در واقع مسافرت از يك مبدا به يك مقصد يا مقاصد جغرافيايي از خصوصيات و شكل ذاتي گردشگري مي‌باشد كه منجر به تغييرات در محيط طبيعي و به نوبه خود پيدايش محيط‌هاي جغرافيايي و چشم‌اندازهاي گردشگری در مقصدها مي‌گردد. شدت و ضعف فعاليت هاي گردشگري به طور نسبي متأثر از حوزه‌هاي فعاليتي و امكانات و توانمنديهاي موجود در آن ( جاذبه‌هاي گردشگري ) است. از اين رو همان گونه كه مكان هاي زيستي ـ محيطي هر كدام داراي خصوصيات و ويژگي هاي منطقه‌اي خاص خود هستند( اعم از شكل ظاهري و چشم انداز مكان ها، تصوير سواحل جذاب، فرهنگ هاي زيباي محلي، چشم اندازهاي جاذب يك شهر و نظاير آن )، هر يك به نوبه خود حوزه‌هاي متنوع گردشگري را به وجود مي‌آورند كه ويژگي هاي هر كدام منحصر بوده و از حوزه‌اي به حوزه ديگر متفاوت است.

استراحت و اوقات فراغت از كار، يكي از نقش‌هاي اساسي انسان است و انسان براي انجام آن نيازمند فضا و مكان جغرافيايي است . فضا و مكان جغرافيايي تحت تأثير اين نقش انسان دستخوش تغيير و دگرگوني مي‌شود و بدين ترتيب با اجراي چنين نقش رابطه مستقيمي بين انسان و محيط پيرامون آن برقرار مي‌گردد. كه منجر به پيدايش پديده‌هاي گوناگوني مي‌شود و مطالعه پديده‌هاي ناشي از روابط انسان محور اصلي مفهوم جغرافيايي انسان را تشكيل مي‌دهد.

به عبارتی ديگر امروزه جغرافيدانان گردشگري را به عنوان يكي از پديده‌هاي مهم نقش انسان كه باعث دگرگوني هايي در ساختار اقتصادي، اجتماعي، فرهنگي و مكان ها مي‌شود و چشم اندازها و فضاي جغرافيايي ويژه‌اي را خلق كرده مورد توجه قرار داده و با برنامه‌ريزي به برقراري رابطه‌اي منطقي با محيط مي‌پردازند. به عبارتي ديگر ارتباط علمي و كاركردي ميان جغرافيا و فعاليت هاي گردشگري از آنجا ناشي مي‌شود كه گردشگري فعاليتي است كه در بستر مكان شكل گرفته و در بستر آن تداوم و نقش مي‌يابد.